misja magali

Życie dobrze zaśpiewane płynie jak walc, Jak potok górski wśród skał,  Przepływa falami bezpiecznie wśród raf, Kończy się łagodnie obmywania plaż. Życie dobrze zatańczone porywa jak tango, Dumnie jak polonez posuwa nas naprzód, Jak figura w balecie wznosi nas ku niebu, Śpiącą królewną się kończy - przecież nie na wieczność.

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

Bla 

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

Bla

Nie znalazłam słów Przez ostatnie wieki. Taki świat kaleki. Pozrywane więzy. Zaniedbałam rymy, Posmutniałe myśli, Zasmuciłam stróżujących. Tylko wiatr się kochał w Nas. A jeśli ma puste, zimne serce? Na próżno je ogrzewasz. Drżę przy Tobie jak osika; Ale czy to znaczy, że Cię kocham?

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

Wiatr nas kochał złączonych w modlitwie: Mojej do Ciebie; Twojej dla mnie. Jeśli ból głowy jest dowodem winy… Bo nie sypiam już jak uczciwy człowiek. Czy doglądasz mnie, Boże, jak zaorane pole? Chociaż już nie siejesz, chociaż już nie zbierasz.

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

Bla 

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

Bla 

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

Dogorywa we mnie sen: O Tobie, o nim, Że miłość jest.

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

Bla

 Bla

Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

Bla 

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

Wyjechałaś, Jane. Zostawiłaś to, co, jak twierdziłaś, Jest dla Ciebie najcenniejsze. Zostawiłaś mnie. I w mroku, Który nastał po Tobie, Utknąłem jak w grobie, Martwy za życia. W tym mroku Słyszę Twój głos I czuję Twój oddech… A potem się budzę. Nie mogę Cię dotknąć. Obiecujesz, że za mną tęsknisz?! Obiecujesz, że mnie nawiedzisz?

Bla

Bla

Bla

Bla

Bla

 Bla

Bla

Bla

Kupię sobie jutro tę mgiełkę; Będę dla siebie lepsza niż jestem. Każde porządne miasto Leży na dwóch brzegach. W maju jak w gaju Rozciąga się widok na rzekę, Ciągną się mgły leśne Na miasta korzenie. Jutro wezmę sobie tę mgiełkę I kilka złotych gwiazdek, Będę dla siebie lepsza niż jestem, Będę dla siebie lepsza od innych. Inaczej, po co żyję?

 Bla

Bla

 Bla

Bla 

 Bla

Rozmawiam z Bogiem tylko o pogodzie. O tym, jak Jego deszcz mnie liże, Jak Jego wiatr mnie chłoszcze, Jak słońce wyciska mi łzy, Jak śnieg się w oczach skrzy. Bo w nocy ósmego maja Za oknem sypie śnieg z deszczem, Jak oszalałe wyją otwarte okna, Przez które gwiżdże powietrze. Rozmawiam z Nim już tylko wtedy, Gdy mnie przerośnie ból zdziwienia: Gdy umierają młodsze siostry, Gdy świat spod nóg ucieka. Co będzie o trzynastej? Znów będę płakać w pustym domu? A On mnie wcale nie pocieszy, A On mnie wcale nie pogłaszcze, Bo z Nim już tylko o pogodzie…

Bla

Bla

Nie znasz mnie. Nie wiesz, że kocham GO, Bo przyprawia mnie o śmierć, Że czekam z nadzieją, Aż da mi śmierć, Że nienawidzę GO, Bo każe mi żyć. Nie znasz mnie. Nie wiesz, jak ode mnie ucieka wiatr, By z jękiem wpaść W JEGO świat Odległych gwiazd. W ciemności łkam, Bo wróci dzień I przerwie sen, W którym GO znam.

Mógłbyś mnie wyziębić wichrem, Wypalić płomieniem, Przewrócić szkwałem. Ale Ty mnie pozostawiasz W bezruchu niczym w śmierci, W trwaniu bez celu, W byciu bez miłości. Mógłbyś rozbić moją głowę o kamień, Lecz pozwalasz mi być kamieniem, Rosnąć murem, Zarastać murawą, Czuć się grobem. Miłosierdzia mi skąpisz: Mógłbyś mnie powalić Z litości, ale każesz mi Czekać na ostateczność Zapomnienia.