misja magali

Kiedy znów się znajdziesz na Niemnie, Zaczekaj, aż w to uwierzę, Aż za tobą zatęsknię, Aż moje serce zmięknie. Zaczekaj na mnie na łodzi, Na której mnie pocałujesz: Bo ja ciągle czekam, Aż mnie przywołasz na Niemen.

 Bla

 Bla

Bla 

 Bla

 Bla

W równoległym świecie, Nakarmionym wilkami, Na pewno coś się zdarzy… Może już się zdarzyło. Rozkochałam w sobie do szaleństwa Kogoś o ciepłych dłoniach? Urodziłam mu jedno dziecko O przepięknych oczach? Podróżowałam przez wiele krain, Aż w końcu zjadł mnie tygrys? Wywołałam wojnę z wiatrakami, Którą opisał Cervantes? Może nawet wytrwałam w wierze, Może nawet spotkałam miłość, Może hodowałam nadzieję Na lepszą przyszłość… Ale na razie, w tym świecie, Prowadzi mnie smutny anioł Przez puste dni, jałowe noce, Aż po upragniony grób kryty darnią.

Bla 

Może ranek mnie Żagań w śmierci łoże, Boże. Może mnie wieczór znajdzie w objęciach kostuchy. Może mi przyjdzie słońce witać w grobie. Może mnie skryje ziemi odgłos głuchy. Cóż, jeśli śmierci nie ma, życie moje płonne. Jeśli końca nie widać - konanie dozgonne. I bez tego mi ciężko, że się życie toczy, Lecz po niczym nie widać, że do przodu kroczy. Może mam coś z oczami, że w nie nikt nie wgląda; Może jestem za niska, może zbyt ułomna… Dość, że śmierć, którą innym rozdajesz tak hojnie, Mocniej mnie przytuli niż objęcia czyjekolwiek.

 Bla

Bla 

 Bla

 Bla

 Bla

Co jest poświatą świata tego tylko, A co poświetleniem przez Światłość prawdziwą? Jak zasnąć w taką Jasność?! Jak spać snem wiecznym, Gdy pogryza mnie Nie śmierci niedorzeczność, Ale niewyspanie trwania I radość istnienia. O, ciemna ziemio, która mnie pochłoniesz, Zgłodniałe wapna kości moje, Zaleczysz rany robakami, Lecz nie wyleczysz mnie z bezgranic.

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla

Jak długo wiatr czesze oczodoły, Zanim porzuci marny pomysł, By ożywić martwe? Jak długo Bóg całuje martwe usta, By wlało się zmartwychwstanie W umarłe truchło nasze? Niech ożywczy Twój Duch Zbyt szybko nie zaniecha starań, By przywrócić mi życie, Chociaż śmierć wybrałam. Niech się Bóg nie zniechęci, Że trwam w odrętwieniu - Tylko On może zmienić To, że mimowolnie przeżyłam.

Ostatni kawałek czekolady. Wydaje ci się, że jest jedyna. Ale miłość można zacząć od początku. Od następnej tabliczki czekolady. Nadziewanej nostalgią. Błyszczący ślad na wargach. Smolista słodycz na języku. Pierwszy kawałek czekolady Prowadzi cię do domu Jak zgubionego psa. Rośnie poziom cukru Do szaleństwa mózgu. W końcu cię trafi Tabliczka doskonała, Absolut kakaowca. Na wypadek, gdybym miała ochotę Na następną czekoladę, Zatrzymaj mnie, proszę, Jak słodycz na wargach.

 Bla

Bla 

Bla 

Bla 

 Bla

 Bla

 Bla

 Bla